Islamieten, rooms-katholieken en protestanten brengen een muziektheater ‘Ik noem je sneeuw’ onder de aandacht ter ondersteuning van de plaatselijke contacten tussen kerken en moskeeën. Dat vertelt Jan Post Hospers, lid van de beraadsgroep Interreligieuze Ontmoeting van de Raad van Kerken, naar aanleiding van zijn betrokkenheid bij het initiatief. Het gaat om een muziektheatervoorstelling die van september – februari in 15 plaatsen in de drie noordelijke provincies opgevoerd zal worden.
[one_half]
Ik noem het sneeuw
Op ground zero kraakt het onder mijn voeten
Er is niets dan stof te zien
Jouw stof mijn kind
En ik kan niet meer kijken
Ik kan huilen
Met iets in mijn keel
Dat groter groeit
Ik kan niet kijken
Ik noem het sneeuw
[/one_half][one_half_last]
[/one_half_last]Om deze voorstelling te kunnen opvoeren in kerken, buurthuizen en moskeeën heeft de muziektheatergroep Theamus contact gezocht met de interreligieuze projectgroep Geloven in Samenleven. Geloven in Samenleven bestaat uit een groep maatschappelijke activeringswerkers uit de Protestantse en de Rooms-Katholieke Kerk en het Islamitisch Maatschappelijk Activeringswerk. De doelstelling van Geloven in Samenleven is: “Het werken aan sociale cohesie op plaatselijk niveau door middel van het bouwen aan duurzame relaties tussen mensen op plaatselijk of op wijkniveau.” Het muziektheaterstuk laat zien hoe na een vreselijke terroristische aanslag nieuwe onderlinge verhoudingen tussen mensen kunnen ontstaan als het verdriet en de rouw gezamenlijk verwerkt wordt.
Locaties
Deze bijzondere muziektheaterproductie wordt op 15 verschillende locaties in Noord Nederland uitgebracht. Na afloop van de voorstelling “Ik noem je sneeuw” worden workshops aangeboden, waarin mensen dieper kunnen ingaan op het thema rouw. Daarna zal iedere speellocatie de gelegenheid krijgen de tentoonstelling die hieruit voortkomt een dag lang te exposeren.
De voorstelling speelt van september 2012 tot eind februari 2013. De première is op 22 september in de Waalse Kerk in Leeuwarden.
Verhaal
Het verhaal zelf gaat over twee vrouwen: Phyllis Rodriguez en Aicha el-Wafi. Phyllis is haar zoon verloren bij de aanslagen op het World Trade Center in New York op 11 september 2001. Aicha is een Marokkaanse moeder en woont in Frankrijk. Haar zoon is tot levenslang veroordeeld voor betrokkenheid bij de aanvallen zonder overtuigend bewijs. De vrouwen ontmoeten elkaar een jaar na de aanslagen. Het verdriet dat ze delen doet een band ontstaan en zich ontwikkelt tot een vriendschap. Uiteindelijk resulteert deze unieke verbintenis in een boodschap die ze samen de wereld insturen: dat er een eind moet komen aan het geweld op onze planeet en dat verbinding tussen verschillende culturen van essentieel belang is om in harmonie met elkaar te kunnen samenleven. Deze onwaarschijnlijke vriendschap tussen een Franse moslima van Marokkaanse afkomst en een christelijke Amerikaanse vrouw is een symbool van hoop.
Dit waar gebeurde verhaal staat aan de basis voor de muziektheatervoorstelling Ik noem je sneeuw van de Stichting Theamus. Tekst, muziek en spel creëren gezamenlijk een nieuw hedendaags ritueel rondom de dood. Want alleen na oprecht doorleefde rouw is de mens in staat om de ander te vergeven en vrede te sluiten.
Kiem
De kiem voor Ik noem je sneeuw ligt in een oud gebed: het Stabat Mater (= de moeder stond). Het Stabat Mater is een gebed uit de dertiende eeuw dat later werd opgenomen in de liturgie. Het Latijnse gebed beschrijft de kruisdood van Jezus en de gevoelens die bij Maria als moeder naar boven komen. Dit gebed is het uitgangspunt geweest voor Ik noem je sneeuw. Net als Maria hebben de moeders gevoelens van intens verdriet en woede om het verlies van hun zoon én om de onrechtvaardige samenleving die dit op zijn geweten heeft. Net als in het Stabat Mater moeten ze een weg zien te vinden om daar mee om te gaan.
Voor meer informatie over de plaats, data en tijd voorstellingen, zie de website van Theamus (www.theamus.nl), of van Geloven in Samenleven (www.geloveninsamenleven.nl).